Jack Campbell - Nieulękły

Przyznaję, że na początku (przez jakieś pierwsze sto stron) nie potrafiłam się wciągnąć w tę historię, a narracja wydawała mi się raczej toporna i drętwa. Momentami dla odmiany stawała się nieznośnie patetyczna, a podniosłe wypowiedzi bohaterów o honorze, walce i poświęceniu przez większość czasu były po prostu miałkie. 

Znajdziemy tu też bardzo typowy podział ról - Syndykat to barbarzyńcy, ciemiężyciele, którzy ograniczają prawa swoich obywateli, wykazują się zerowym poszanowaniem dla życia - zarówno wrogów, jak i swoich własnych ludzi. Ich słowo jest warte tyle, co nic, a okrucieństwo nie zna granic. Po drugiej stronie mamy Sojusz, ludzi czystego serca, dla których najważniejszy jest honor i duma.

Sam Geary jest żołnierzem idealnym - wie, co to obowiązek, bez zająknięcia wykonuje rozkazy, jest mądry, błyskotliwy, z jednej strony to twardziel, z drugiej przejmuje się śmiercią swoich współtowarzyszy, za punkt honoru postawił sobie uratowanie każdego żołnierza we flocie Sojuszu, stara się za wszelką cenę podnieść morale - nie tylko dzięki mocy legendy "Black Jacka", ale także przez najzwyklejsze rozmowy z szeregowcami. 

Jak dotąd nie ma w tej historii niczego szczególnie wyjątkowego, prawda? Na szczęście to jeszcze nie koniec. Otóż w Nieulękłym opisane zostały najbardziej wyjątkowe i najlepsze kosmiczne sceny batalistyczne, jakie dane mi było śledzić. A do tego są całkiem realnie przedstawione! (Oczywiście na tyle, na ile realne mogą być bitwy kosmiczne). 

To nie są Gwiezdne Wojny, w których małe korwety popylają w jedną i drugą stronę z głośnym laserowym pił-pił-pił. Tę książkę odróżnia od innych przede wszystkim to, że zachowany został w niej realizm ogromnych odległości między okrętami. Oznacza to między innymi, że jeśli dwa statki znajdują się w odległości sześciu minut świetlnych, to na wiadomość z jednego trzeba na drugim czekać te 6 minut. Campbell wziął pod uwagę także efekt relatywistyczny, który utrudnia... w sumie wszystko - od komunikacji, przez wykonywanie manewrów, po celowanie we wrogie statki - już przy 0,2 prędkości światła. 

Co prawda sprawia to, że te świetne sceny batalistyczne są strasznie... powolne. Każda reakcja dociera do nas z opóźnieniem. Jeśli ogromny okręt bojowy Syndykatu został zbombardowany w odległości 3 minut świetlnych od nas, to na łunę wybuchu musimy trochę poczekać. I wiecie, co jest w tym najbardziej niesamowite? Że mimo wszystko, lektura trzyma w ogromnym napięciu, a sceny walki czytacie na (dłuuugim) wdechu.

Na szczęście lektura nie jest wyjątkowo skomplikowana, ale wcale nie czyta się jej lekko. Autor poruszył tu mnóstwo problemów - straszne wojenne realia, przemęczenie żołnierzy, tysiące umarłych, dzieciaki, które zaciągają się do wojska, zatracenie swoich wartości, wypaczona moralność, niekompetentne dowództwo. Jest tu też zdecydowanie więcej taktyki wojennej i politycznych utarczek między dowódcami floty niż wartkiej i niesamowicie szybkiej akcji. Chociaż z drugiej strony akcja rozgrywa się przy 0,1 prędkości światła! (Jeśli nie chce Wam się tego liczyć, to jest to 108 milionów km/h)