Sylvain Neuvel - Przebudzeni bogowie

Link do recenzji pierwszej części tu o, proszę się tam skierować, jeśli dopiero macie zamiar rozpocząć swoją przygodę z twórczością Sylvaina Neuvela. 

Jakieś dziewięć lat po wydarzeniach ze Śpiących gigantów nasi bohaterowie żyją sobie spokojnie, uczą się coraz lepiej obsługiwać robotem, jeżdżą po świecie, żeby przejść się w jednej i drugiej defiladzie (ale nie za bardzo, bo niszczą asfalt). Aż tu nagle pewnego pięknego dnia, ni stąd ni zowąd, na samym środku Londynu pojawia się... nowy robot. Nie jakiś tam kawałek, noga czy przedramię, tylko cały, sprawny, ogromny robot, w którym najprawdopodobniej siedzą jego prawowici właściciele...

Czego chcą obcy? Nawiązać kontakt z Ziemią? Podzielić się wiedzą na temat kolosów, teraz, gdy ludziom udało się aktywować jednego z nich? Odebrać to, co należy do nich? A może po prostu pozbyć się konkurencji i zabić każdą jedną istotę na Ziemi?

Omg, każda strona tej książki dostarcza tyle emocji, że po prostu trzeba ją przeczytać na raz! Narracja, którą pokochałam w pierwszej części, nie zmienia się ani troszkę i dalej wprowadza ten sam niesamowity klimat i sprawia, że czujesz się tak, jakbyś faktycznie był w samym centrum wydarzeń i prawie słyszysz przerażenie w głosach bohaterów i przyspieszony rytm ich serc... a może to twoje serce? (Które bije z ekscytacji, gdy nie wiadomo, czy zaraz nie umrze twój ulubiony bohater.) 

Otóż - umrze. Poumiera ich całkiem sporo. Skąd się wziął ten trend we współczesnej literaturze, że przynajmniej jedna z super-najlepszych-na-świecie postaci musi umrzeć? Dzięki panie Martin...

Przy okazji rozwiane zostają tajemnice wokół tego tajemniczego pana, który niejako zarządza całym majdanem. Wiem, że wszyscy na to czekali! A do tego gość zaczyna pokazywać jakiekolwiek ludzkie uczucia (na przykład jakieś śladowe przywiązanie do innych bohaterów, których zna już przecież od lat), a mimo to, dalej pozostaje tak samo błyskotliwy i zabawny, za co kocham i jego, i całą książkę. 

A skoro już jesteśmy przy tajemnicach, to wyjaśnia się też dziwna sprawa związana z Rose (końcówka pierwszej części pozostawiła nas w końcu z jednym wielkim "wtf?!"), a także kilka kwestii związanych z robotem i jego historią. W sumie to w tej części wyjaśnia się mnóstwo rzeczy. A gdy już Ci się wydaje, że wszystkie tajemnice wyszły na światło dzienne, że więcej tu już nie ma, ostatnia strona tworzy piękne otwarte zakończenie, które zwiastuje, że część trzecia dostarczy jeszcze większej dawki emocji (mam nadzieję).

Nic więcej nie powiem, żeby nie zepsuć Wam ani odrobinę zabawy. No dobra, może dodam tylko tyle, że oceny tej książki są całkiem wysokie (7,5 na lubimy czytać, 4,1 na goodreads), ale ja daję jej mocne 11/10, bo z jakiegoś powodu zakochałam się w niej bez pamięci! Dziękuję.