Mindee Arnett - Onyx & Ivory

Ostatnio mam ochotę na jakieś super hiper epic fantasy, które zapiera dech w piersiach i pozostaje w serduszku na całe życie. No i Onyx & Ivory to zdecydowanie nie jest taki rodzaj książki. Ale dalej jest całkiem spoko.

Na początku byłam średnio nastawiona do tej historii, ponieważ gdzieś już słyszałam o potworach wychodzących po zmroku, przed którymi ludzie muszą się kryć w magicznie strzeżonych osadach - kłania się cykl demoniczny Bretta. Na szczęście okazało się, że tutaj historia wcale nie jest zdeterminowana przez te potworki (gadźce) i składa się na nią dużo więcej rzeczy!

Po pierwsze, magia - mamy legalnych magistów i nielegalnych dzikunów. Ci pierwsi są szanowanymi członkami społeczeństwa, którzy przechadzają się w szatach, maskach i z maczugami wypełnionymi szlachetnymi kamieniami, w które przelewają swoją moc i zaklęcia. Ci drudzy muszą się ukrywać i żyć w ciągłym strachu, ponieważ jeśli zostaną złapani przez złotych - jeden z zakonów magistów - będą poddani Oczyszczeniu i zabici. 

Kate, jak można się spodziewać, należy do drugiej grupy. Jest dzikunką, która potrafi kontrolować zwierzęta. Głównie skupia się na koniach, czego nauczył ją jej tatko, kiedy jeszcze żył i był nadwornym koniuszym arcykróla Rime. I też był dzikunem.

Jej ojciec to ważna postać w książce, mimo, że nie żyje już, gdy poznajemy Kate. Został stracony po tym, jak zaatakował arcykróla. Nikt nigdy nie wyjaśnił, co doprowadziło go do tak haniebnej zdrady. Teraz Kate ukrywa się na wygnaniu w Farhold - mieście po drugiej stronie Rime, najbardziej odległym od swojego rodzinnego domu - stolicy. Stara się prowadzić normalne życie, nie jest to jednak proste, gdy ma się miano zdrajczyni Kate. 

Jej nowe życie kurierki pocztowej zostaje wywrócone do góry nogami, gdy do Farhold przybywa jeden z arcyksiążąt Rime, Corwin. Oczywiście, jest to ten książę, z którym przyjaźniła się od dziecka, gdy jeszcze mieszkała w stolicy i który jest jej wielką miłością. Podczas podróży kurierskiej, Kate wpada na rozbitą przez gadźce karawanę królewską, odnajduje ledwie żywego Corwina, ratuje mu życie, uczucia odżywają na nowo i tak dalej. 

Dużo można by pisać o tej książce, bo fabuła jest faktycznie bardzo rozbudowana. Nie mam na to jednak wystarczająco dużo miejsca, nie chcę też psuć Wam zabawy. Co prawda, rozwikłałam główną tajemnicę po jakichś trzydziestu stronach, ale nie odebrało mi to przyjemności z czytania. I dalej trochę się zaskoczyłam na końcu! 

Bohaterowie są porządnie wykreowani, niestety, głównie na schematach powielanych w większości książek. Wątek miłosny nie jest przesłodzony (to dobrze!), ale nie jest też szczególnie ciekawy (to niezbyt dobrze!).

Dużym mankamentem jest to, że Arnett nie potrafi pisać scen walki. Koniec, kropka. Żadna z nich nie była ani odrobinę porywająca. A w świecie, w którym ludzie codziennie muszą walczyć z potworami, innymi ludźmi i przeciwnościami losu, sceny walki są ważną (i rozległą) częścią fabuły.

Jeśli chodzi o świat, to dostajemy ładną mapkę, krótką lekcję historii, wytłumaczenie powszechnej nienawiści do dzikunów i niewiele więcej. Arnett niby podrzuca nam takie małe magiczne smaczki, na przykład zaklęte karty do gry, ale chciałabym się dowiedzieć czegoś jeszcze o świecie i systemie magicznym, bo to jedne z najbardziej interesujących mnie aspektów w powieściach fantasy. Będzie na to jednak jeszcze czas w kolejnych częściach (tak, coś musi się pojawić, zakończenie nie pozostawia co do tego wątpliwości) i mam nadzieję, że autorka dobrze wykorzysta tę okazję. 

Tak naprawdę to historia z potencjałem na dobrą sagę. Pomysł jest ciekawy, chociaż większość motywów oklepana, delikatnie mówiąc. Moim zdaniem autorka powinna po prostu wydusić z niego dużo, dużo więcej. I popracować nad scenami walki! A przy okazji podoba mi się, że w tłumaczeniu postawiono na oryginalny tytuł.