Uwielbiam określenie mój chłopiec. Pomijam tutaj fakt, że faceci, z którymi się umawiam, są z reguły w wieku równym lub większym od mojego. W celach poglądowych podaje wzór matematyczny:

x  y

x - mój wiek

y - wiek chłopca

Zdaję sobie doskonale sprawę z tego, że w powyższej sytuacji słowo chłopiec może nie być do końca odpowiednie, jako że swoje dziecięce lata mają już raczej za sobą. Przynajmniej fizycznie. Wiadomo, że, jeśli chodzi o aspekty psychologiczne, to chłopcy dorastają później od dziewczynek.

Chciałabym się jednak skupić na pierwszej części tego określenia, na słowie mój, czyli tytułowym zaimku dzierżawczym. To zwykła część mowy, niby normalna jak każda inna, krótka, niepozorna, w sumie ma tylko trzy litery i wydawałoby się, że najpoważniejszym problemem, jaki może spowodować, jest rozkmina, czy to miodowe ó czy może jednak ulowe u. A jednak potrafi wywołać burzę. Bo kiedyś, kiedy użyłam zwrotu mój chłopiec, usłyszałam w odpowiedzi: "Ale ja nie jestem niczyją własnością".

Powszechnie znanym faktem (pełno o tym artykułów w gazetach dla pań, kobiet i nastolatek) jest to, że faceci boją się zaangażowania. Że słowa takie jak miłość, związek, poznanie rodziców, klucze do mieszkania albo, nie daj Boże, dom, rodzina, dzieci czy pies, wywołują u nich panikę i bezwarunkowy odruch, zapisany w ich genach, czyli uciekanie jak najszybciej i nieoglądanie się za siebie. I usunięcie ze znajomych na fejsie. I odobserwowanie na instagramie. Wcale nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że to tylko faceci boją się angażować. Ale to też nie jest temat do rozważań w tym poście.

Faktycznie, tak to czasem bywa na tym świecie, że bycie czyimś może sprawić, że poczujemy się uwiązani i nie do końca wolni. Jakbyśmy cały czas musieli pytać kogoś o zdanie i nie mogli sami decydować o swoim życiu. A nawet jeżeli możemy podejmować własne decyzje, to i tak musimy się liczyć z drugą osobą. Prawda, brzmi to naprawdę przestrasznie. Co z tego, że to w sumie na tym polega związek. To znaczy na tym, żeby myśleć nie tylko o sobie. Między innymi. Polega też na tym, żeby się dużo tulić. I chodzić na filmy do kina.

Znaczenie zaimka dzierżawczego faktycznie można interpretować jako bycie czyjąś własnością. Jednak słownikowa definicja mówi, że jest to zaimek wskazujący na przynależność czegoś lub kogoś do danej osoby lub rzeczy. Z kolei fakt przynależenia jest jedną z wyższych wartości w piramidzie potrzeb Maslowa. Człowiek jest zaprojektowany tak, że chce gdzieś przynależeć, chce mieć swoją grupę, swoją społeczność, potrzebuje uznania i akceptacji. Czy w takim razie przynależenie do jakiejś osoby jest naprawdę takie złe? Co jest takiego strasznego w fakcie, że ktoś jest nam na tyle bliski, że, mówiąc o nas, może użyć tego małego zaimka?

Wydaje mi się nawet, że to całkiem miłe, tak być czyjąś. I nie mówię tu tylko o byciu czyjąś dziewczyną, kobietą czy żoną. Takie myślenie i skojarzenie to skutek modelu patriarchalnego, który przecież staramy się obalać. W każdym razie, w moim pojmowaniu tego fenomenu przynależności, bycie czyimś daje poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia, swojego własnego miejsca w tym strasznym i okrutnym świecie. I zupełnie nie sprawia, że czuję się zduszona, stłamszona czy zniewolona. 

Oczywiście bardzo stosowne w tej sytuacji jest użycie cytatu z Małego księcia, jako że Mały książę jest książką, z której piękne zdania wypływają potokami i próbują wlać się w każde możliwe miejsce i serduszko.

Zabrałam się za recenzję książki z gatunku książek, których zazwyczaj nie czytam, przez co nie bardzo wiem, jak ją recenzować, o czym najprawdopodobniej nie powinnam wspominać, żeby ta recenzja nie traciła na wartości, ale już się przyznałam, więc jedyne, co mogę jeszcze dodać to to, że postaram się, żeby to była ładna, pełnowartościowa recenzja.

Robert Brown jest łowcą głów, ale takim, który pracuje w agencji rekrutacyjnej i przesłuchuje kandydatów na różne stanowiska do różnych firm, a nie takim, który biega i faktycznie odcina ludziom głowy siekierą, żeby potem przechowywać je w formalinie w creepy pokoju i odprawiać na nich różne czary z zakresu nekromancji (a szkoda, bo wtedy byłaby to książka bardziej związana z typem, po który zazwyczaj sięgam).

W każdym razie główny bohater pracuje w agencji Alfa w Oslo, która zajmuje się rekrutowaniem bogatych, wysoko postawionych ludzi na wysokie stanowiska w znanych firmach. Tacy bogaci ludzie zazwyczaj mają w swoich domach drogie dzieła sztuki, a na tym bardzo zależy Robertowi, jako że wystawnym życiem na wysokim poziomie próbuje zrekompensować swojej żonie, Dianie, fakt, że nie chce mieć z nią dziecka, o którym ona marzy. Dlatego, przeprowadzając rozmowy kwalifikacyjne z kandydatami, zbiera informacje, które wykorzystuje potem podczas włamywania się do ich domów i kradzieży dzieł sztuki, które sprzedaje na czarnym rynku.

Robert jest królem łowców głów, ludzie, których poleca, zawsze dostają odpowiednie stanowiska, jego sława i renoma go wyprzedzają, żyje w ogromnym, drogim domu w bogatej dzielnicy, jego piękna żona (z wyższej ligi) prowadzi galerię sztuki, która przynosi same straty, obraca w śmietance towarzyskiej Oslo i dobrze ukrywa przed wszystkimi, że jego pensja nie wystarcza na porycie kosztów tego wystawnego życia. Dlatego własnie "został zmuszony" do kradzieży dzieł sztuki. Na szczęście norweska policja nie jest nawet blisko rozwikłania zagadki znikających obrazów i obwinia o nią wyspecjalizowaną szajkę włamywaczy. 

Kreacja głównego bohatera jest złożona i całkiem dobrze rozwinięta, jak na fakt, że cała książka ma tylko dwieście stron (Dostojewski potrzebował czterystu, żeby przedstawić kompetentną psychoanalizę Raskolnikowa). Robert to facet, który osiągnął wiele, chociaż pochodził z ubogiej rodziny. Jego główną motywacją był niski wzrost (gość ma obsesję na punkcie wzrostu) i fakt, że próbuje go sobie zrekompensować osiągnięciami w pracy. Do tego dochodzą jeszcze problemy w relacjach z ojcem alkoholikiem i matką, która pozwalała się bić. I fakt, że cały czas boi się, że Diana jest zbyt piękna i nierealna, żeby kochać go całe życie. I fakt, że kazał jej usunąć dziecko, bo naprawdę nie chce mieć dzieci. I fakt, że ona naprawdę bardzo chce mieć dzieci.

A to tylko tło dla historii, która rozpoczyna się nagle, bez ostrzeżenia i tak intensywnie, że wydaje się, jakby trwała miesiąc a nie... no właśnie. Nie spojlerujemy. Gdzieś w internetach przeczytałam, że zwroty akcji i fabuła u Nesbø są czasem tak nierealne, że u każdego innego autora by nie przeszły, ale u niego to nigdy nie jest za dużo albo zbyt dziwnie i jakoś chce mu się wierzyć. Zgadzam się z tym w stu procentach. Przynajmniej jeśli chodzi o tę książkę. Mimo, że faktycznie niektóre momenty były przeobrzydliwe, niektóre przypadki zbyt przypadkowe a niektóre pomysły bohaterów... niecodzienne. Delikatnie mówiąc.

Przeczytałam Łowców głów na jednym wdechu, bo, gdy akcja już się zaczęła, bardzo ciężko było się z niej wyplątać i odłożyć książkę na bok. Nie wynikało to w sumie z faktu, że pomysł był jakiś bardzo oryginalny i nigdy dotąd niespotykany (może nie czytam dużo takich książek, ale widziałam całkiem sporo filmów akcji). Po prostu z każdym kolejnym wydarzeniem i zniszczonym samochodem, i glockiem 17. znalezionym w lodówce, mówiłam sobie, że to się przecież nie uda, że nawet Nesbø i jego niesamowite zwroty akcji nie uratują Roberta. I musiałam dowiedzieć się, jak to się wszystko skończy i rozwiąże, bo byłam przekonana, że bohater jest już tak uwikłany w problemy z prawem, tropiącymi go ludźmi i grzechami na sumieniu, że na pewno nie uda mu się z tego wyplątać.

Nie mogę zdradzić za dużo, jeśli chodzi o tę akcję, bo wszystko jest ze sobą ściśle powiązane, jedno wynika z drugiego i w sumie do samego końca nic nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać. Powiem więc tylko, że książka wciąga, czyta się ją przyjemnie i szybko, bo jest napisana prostym językiem i bardzo ładna stylistycznie. Nie ma tu natłoku drugoplanowych, trzecioplanowych czy czwartoplanowych postaci, których celem jest zazwyczaj tylko wprowadzenie zamętu i zdezorientowanie czytelnika. Akcja rozwija się szybko i nawet te fragmenty, w których Robert robi sobie psychoanalizę albo wspomina wydarzenia z dzieciństwa, nie spowalniają jej za bardzo.

Jestem zadowolona z mojego pierwszego spotkania z Jo Nesbø i zdecydowanie polecam Łowców głów osobom, które chcą zamienić film akcji na książkę akcji. A ja zabrałam się już za czytanie pierwszej części jego cyklu o śledczym Harry'm Hole.

~*~*~*~*~*~*~*~*~

~*~*~*~*~*~*~*~*~

Recenzja z wyzwania książkowego Próba ognia

Styczeń

Kryminał