Ja blogować, ty blogują

Od razu na samym wstępie powiem, że żadna ze mnie królowa blogosfery. Królowa ciemności, owszem, ale z blogowaniem jeszcze nie idzie mi tak dobrze, jak z życiem w mroku i dobieraniem czarnych spodni do czarnych T-shirtów i czarnych swetrów, i czarnych butów.

Niemniej jednak wkurwia mnie niezmiernie (słowo "denerwuje" jest w tej sytuacji marnym eufemizmem, który nie oddaje pełni moich odczuć), gdy ludzie, mianujący się samozwańczo "blogerami", nie potrafią sklecić jednego zdania w języku polskim. Żyjemy w Polsce. Mówimy w tym języku codziennie. Uczymy się go od małego smarka, który ledwo potrafi wyseplenić dwa słowa. Piszemy w nim od przedszkola, kiedy to zaczynamy sklecać pierwsze koślawe literki. Dlatego też nie mam pojęcia, jakim cudem jest możliwe, że ktoś nie jest w stanie się poprawnie wysławiać. Ale okej, są tacy ludzie, może po prostu mają problemy językowe i to matematyka/chemia/fizyka/malarstwo/sport, czy coś tam jest ich powołaniem. Albo urodzili się bez połowy mózgu. Nie rozumiem natomiast, z jakiego powodu tacy ludzie zamieszczają swoje, pożal się Boże, elaboraty w sieci.

Jako że pisanie i wszystko, co się w sumie wiąże z naszym językiem, jest mi bardzo bliskie i bardzo dla mnie istotne, to serce (albo jego resztki) krwawi mi za każdym razem, gdy widzę jak "Polacy" go kaleczą.

Niektórzy, na szczęście, litują się nad światem i ograniczają swoje wypowiedzi do minimum. Szkoda, że napisanego bez ładu, składu i przestrzegania jakichkolwiek zasad interpunkcji, ortografii czy składni. Pamiętacie, jak w szkole biedna pani polonistka oddawała Wam wypracowania zakreślone na czerwono, może z takimi skrótami jak ORT, INT, SKŁAD? Trzeba było wziąć sobie jej uwagi do serca, zanim zdecydowaliście się chwalić swoimi marnymi umiejętnościami pisarskimi w Internecie.

Przejrzałam z bólem serca, oczu i głowy wiele blogów, żeby wyłapać najbardziej kategoryczne błędy (taaak, nabiłam Wam wyświetlenia, ale mam nadzieję, że jednorazowo i nigdy więcej nie będę musiała tam gościć). Jeżeli już musicie chwalić się w sieci swoim brakiem znajomości języka polskiego, to przynajmniej pamiętajcie o kilku podstawowych (NAPRAWDĘ PODSTAWOWYCH) sprawach:

1. Spacja przed znakami interpunkcyjnymi: znak zapytania (?), wykrzyknik (!), przecinek (,), kropka (.), nawias (()), dwukropek (:) i co tam sobie jeszcze wymyślicie, jest zakazana. I koniec, kropka. Żeby nie było teraz niejasności, jeśli używacie nawiasu (tak, jak ja teraz), to spację dajemy przed pierwszą jego częścią i po drugiej. Aha, a jeżeli nagle znajdujecie przecinek na początku linijki, przyklejony do jakiegoś słowa:

,taki przerażający, jak ten tutaj,

to wiedzcie, że dzieje się coś złego.

2. Przecinek nie zastępuje spacji. To znaczy, że jeśli na przykład wyliczacie spodnie, kurtki, płaszcze, szale, sukienki, spódniczki i buty, to NIE ma to wyglądać tak: spodnie,szale,kurtki,płaszcze,popiszę,sobie,dalej,bez,spacji,bo,spacja,jest,dla,lamusów...

3. W Internetach jest wszystko. Od Waszych zdjęć wrzuconych jeszcze na naszą-klasę, po show telewizyjne prowadzone przez kota. Dlatego, jeśli nie wiecie, jak pisze się jakieś słowo albo gdzie stawia się przecinek w jakimś zdaniu, Google na pewno odpowiedzą Wam na to pytanie. W kilka sekund.

4. Istnieją dwie magiczne rzeczy, o których chyba nie każdy wie (a to dziwne, bo na facebooku jest przecież nawet sławna strona "kropka nienawiści"). Mówię tu oczywiście o kropkach i przecinkach. Nie twórzcie jednego zdania z miliona słów, które potem czytamy na jednym wdechu i prawie umieramy, a cały nasz trud idzie na marne, bo i tak nie wiadomo, o co chodzi. I nie, przecinka nie stawia się tylko przed słowem "który".

5. Ortografia nie jest śmiertelną chorobą zakaźną, a słowniki nie gryzą. Jeśli jednak przeraża Cię ta wielka, gruba książka, pełna wiedzy, która niewątpliwie by Ci się przydała, w Wordzie jest taka funkcja podkreślania źle napisanych słów. Zresztą, na Bloggerze też jest. Dla kompletnych idiotów: jeśli słowo jest podkreślone na czerwono, to albo jest zapożyczeniem z innego języka, którego komputerowy słownik nie ogarnia, albo jest po prostu złe. A jeśli jest złe, to popraw je, do cholery.

6. Aha, w języku polskim istnieje nie tylko nieskończona liczba przekleństw, których możesz użyć jako zamiennik zupełnie każdego słowa. Mamy też tak wspaniały fenomen, jak synonim. To taki wyraz, który brzmi inaczej, ale ma znaczenie na tyle podobne, że możemy go używać wymiennie z danym słowem. Słowniki synonimów też są w Internecie. Gdybyście nie wiedzieli, gdzie ich szukać. Dlatego, proszę, nie używajcie jednego wyrazu tysiąc razy w notce. Ani akapicie. Ani zdaniu.

7. O tych najbardziej żałosnych błędach, typu chodź-choć nie chcę się bardzo rozpisywać, bo to już wstyd. Dla nieogarniętych: "chodź" to czasownik w formie rozkazującej od "chodzić", a "choć" to spójnik o takim samym znaczeniu, jak "chociaż". Kiedy widzę na blogu zdanie z rodzaju "często robię zdjęcia, chodź nie mam dobrego aparatu", mam ochotę umrzeć, serio.

Argumenty typu "robię to dla siebie" są zupełnie zbędne. Jeżeli robisz to dla siebie, to nie wrzucaj tego na bloga, a potem bloga nie wrzucaj na facebooka. Najlepiej zapadnij się pod ziemię, naucz pisać i wtedy powróć do świata żywych członków blogosfery.

Rozumiem, że według jakiejś tam krążącej po Internetach definicji, bloger to osoba, która prowadzi bloga. A blogiem można teraz nazwać zupełnie wszystko, więc blogerami są też w zasadzie wszyscy. Wydaje mi się jednak, że jeżeli decydujemy się już, że chcemy dzielić się czymś z innymi ludźmi, to niech to będzie przynajmniej napisane w takiej formie, żeby czytelnicy nie musieli zadawać sobie odwiecznego pytania "co autor miał, do cholery jasnej, na myśli?". Nie wspomnę już o blogach, których jedynym celem jest zaprezentowanie tego, co akurat rzekomy bloger zjadł dzisiaj na śniadanie. Albo o takich, które utrzymują się tylko ze sławnego obs/obs i kom/kom. Celu tych stron nie poznam chyba nigdy.

Fot. pexels